Fronda LUX 90 (e-book)

nr 90: FRANCJA

SPIS TREŚCI

JERZY KOPAŃSKI Instrukcja obsługi numeru 90 FRANCJA
TOMASZ ROWIŃSKI Francuski pejzaż z katolicyzmem w tle
MICHAŁ KOZŁOWSKI Francja w oczach Jakuba Sobieskiego
TOMASZ KROK Geneza wolnomularstwa francuskiego
SZYMON DOLIWA My, Wandea…
GRZEGORZ CICHOCKI Karabin rzucony raz o ziemię
PRZEMYSŁAW MRÓWKA Vichy, czyli zakłamanie
KRZYSZTOF BIELECKI Klucz francuski
MACIEJ WOŹNIAK Głaz i krzyż
PIOTR KRAJSKI Sny o rzeczywistości
MARCIN DARMAS Prawdziwy tytuł ostatniej powieści Houellebecqa
KRZYSZTOF BIELECKI Nóż [fragment]
JAROSŁAW JAKUBOWSKI Nóż [słuchowisko]
MACIEJ PAROWSKI Jęczmyk Lech (1936)
MACIEJ PAROWSKI +hollanek+
PRZEMYSŁAW SKRZYDELSKI Śmierć noszę przy sobie jak torebkę
FILIP STYCZYŃSKI Wiersze
ERYK B. ZAN Scholia Progenium
PIOTR CIELESZ Wiersze
FILIP STYCZYŃSKI Johnny Old Older

Trudno wybrać pretekst do pisania ogólniku o Francji. Czy właściwy jest trop wydarzeń świeżych, jak żółte kamizelki czy pożar katedry Notre Dame? Francuzi przepadają za społecznymi protestami na dużą skalę, a pożar, choć bez cienia wątpliwości bardzo ważnego obiektu, pozostaje pożarem i przydawanie mu symbolicznych znaczeń jest zajęciem prostym i nie w każdym przypadku mądrym.

Czy lepiej poszukać zatem nieco dalej, w krwawej historii oręża francuskiego, Kościoła, ujarzmiania dalekich kontynentów, potędze francuskiej kultury, sile francuskich instytucji, których wciąż możemy zazdrościć? Tyle jest przecież rzeczy bieżących, ba, odległych niekiedy, a wciąż aktualnych. Z drugiej strony nie brak głosów, że Francji już nie ma, że imigranci ją zislamizowali, lewacy skomunizowali, że francuska administracja jest rozrośnięta poza granice przyzwoitości, gospodarka zadyszana, klasa średnia zanika, że francuska kultura, panie, to nie to, co kiedyś, a w ogóle to II wojna światowa, zdrajcy i kolaboranci. I oczywiście te czołgi z czterema biegami wstecznymi i jednym normalnym, gdyby zaatakowano je od tyłu. No i widelcem, rzecz jasna, to myśmy ich uczyli władać, bo dzicz tam była niesamowita.

Krótko mówiąc, można padać przed Francją na kolana w cielęcym zachwycie lub z pozycji irracjonalnego poczucia wyższości pokpiwać sobie z niej do woli. I brnąć w którąś z tych stron z konsekwencją obcą duchowi polskiemu. Nie brakuje w Polsce poważnych ludzi, którzy popadają w takie redukcje z ptasią lekkością. Prawdę mówiąc, nie powinniśmy sobie na to pozwalać, bo Francja wciąż jest ważniejsza dla Polski niż Polska dla Francji. Rozumienie jej leży w naszym interesie. To my nieustannie skracamy dystans do zmityzowanego Zachodu, w którym swoją rolę odgrywa zmityzowana Francja. Naszą ambicją jest obejrzeć ją dokładnie, zastępując mity prawdą, a projekcje – faktografią.